لطفا بخونید و نظر بدید

یادش بخیر بچگی با هر کسی که دوست داشتی همبازی میشدی و اصلا فکر نمی کردی که همبازیت پولداره یا فقیر یا شاید مثل خودت. باهش بازی می کردی می گفتی و می خندیدی و وقتی که اون ناراحت بود تو هم غصه می خوردی و حتی اگه یه روز از دستش ناراحت می شدی زود فراموش می کردی و...
همینجوری روزها و سالها رو به دنبال خودت کشوندی تا بهت گفتن دیگه بزرگ شدی اولش خوشحال شدی اما امروز ... وقتی بزرگ شدی و به قول معروف بالای ۱۸ سال شدی دیگه از اون صمیمیتها خبری نیست همه حتی در سلام کردن هم به دنبال فایده می گردن حتی عشق هم وارد بازار معامله شده و مثل یه کالای ساده خریدو فروش میشه ...
کاش هیچ وقت بزرگ نمی شدیم مگه نه!!!!!!!!!! اما حالا که نمیشه کاش حداقل یادمون نره که دوستی و دوست داشتن چقدر با ارزشه و هیچ وقت اونو به هیچ قیمتی از دست ندیم و به قول استاد بزرگ دوست داشتن(شریعتی):
آری بمان و زندگی کن که دوست داشتن برتر از عشق است
و من هرگز خود را تا سطح بلندترین قله عشقهای بلند
پائین نخواهم آورد...