رباعی نامه (قشمت اول)

خواهم که به راز ِ دل ِ من گـوش کنی
حیف است دگـر مرا فراموش کنی
این شعر که تلخکامیم شرح دهد
شیرین شده است تا تواش نوش کنی

چندی‏ست ستاره می‏شمارم شب و روز
نقش ِ تو به سینه می‏نگـارم شب و روز
غمگـینم از اینکه یادی از من نکنی
شادم که تو را به یاد دارم شب و روز

دلسوخته‏ی ِ آتش ِ عشقم شاید
مدهوش ِ می ِ بیغش ِ عشقم شاید
من بیخبر ِ غوطه‏ور ِ امواج ِ
دریای ِ غم ِ دلکش ِ عشقم شاید

خواهی که ببینی آن که دلدار ِ من است
محبوب و عزیز و دلبر و یار ِ من است
یک آینه در مقابل ِخویش گـذار
بنگـر به همان که عشق ِ او کار ِ من است!

عاشق به توام ولی لبم دوخته است
دیگـر دلم از مهر ِ تو افروخته است
باشد ... باشد ...  ولی از آن غمگـینم
کان مهر ِ تو نیز در دلم سوخته است

امروز غرور از غم ِ عشقت دارم
دنیای ِ سرور از غم ِ عشقت دارم
سوگـند به عشق ...این غم از من مستان
شیدایی و شور از غم ِ عشقت دارم

گـر دایره‏ی ِ لغت کلامی باشد
آن ... بر تو لطیفتر سلامی باشد
هر لحظه که بشکنند جام ِ می ِ عشق
در میکده‏ی ِ تو باز جامی باشد

در غنچـه عبور ِ تو طراوت می‏ریخت
در خنده حضور ِ تو حلاوت می ریخت
پـیغمبر ِ لبهای ِ تو در آیه‏ی ِ عشق
زیبایی ِ لحظه‏ی ِ تلاوت می ریخت

در لهجه‏ی ِ تو کلام شیرین می‏شد
با نوش ِ لب ِ تو جام شیرین می‏شد
یک لحظه اگـر که همزبانت بودم
احساس ِ زبان و کام شیرین می‏شد

گـفتم غزلی ... زلف ِ تو تابش می‏داد
می خواندیش و لب ِ تو آبش می‏داد
یک طرح ِ پـریشان ِ سراسیمه هنوز...
چـشمان ِ تو هم رنگ و لعابش می‏داد
‏
ابیات ِ سرود ِ من تو را می‏خواهند
ذرات ِ وجود ِ من تو را می‏خواهند
این یاخته‏های ِ تن ِ من ... وقت ِ نماز
در ذکر ِ سجود ِ من تو را می‏خواهند

من دستخوش ِ باد ِ فنای ِ عشقم
دلشادم از این که آشنای ِ عشقم
گـویند بخوان نماز... باشد... اما
در سجده پـر از حمد و ثنای ِ عشقم

عشق ِ تو خدا در گـل و خاکم زده است
شادم که غمت بر دل ِ پـاکم زده است
چـشم ِ تو خدنگـی زد و مژگـان ِ تو نیز
دانست که با قصد ِ هلاکم زده است

صد‏ تکه دل از ترنج ِ گـیسوی ِ تو باد
صد سکه‏ی ِ جان به گـنج ِ گـیسوی ِ تو باد
یک دکه‏ی ِ شعر ِ ناب را هم رونق
از شاعر ِ نکته‏سنج ِ گـیسوی ِ تو باد

باران شوم و ببارم اینگـونه تو را
در کار ِ وفا بیارم اینگـونه تو را
ترسم که بمیرم و ندانم هرگـز
کز بهر ِ چـه دوست دارم اینگـونه تو را

تو گـریه‏ی ِ بی بهانه می‏داری دوست
تو شعله‏ی ِ بی زبانه می‏داری دوست
گـویم که چـرا فقط به خوابم آیی؟
مهتاب شدن شبانه می‏داری دوست

این گـریه‏ی ِ هرشبانه را می‏خواهم
این حسرت ِ جاودانه را می‏خواهم
لرزید سراپـای ِ وجودم در عشق
این لرزش ِ عاشقانه را می‏خواهم

در چـشمم اگـر خیال ِ رویت گـذرد
عطری ز مشام همچـو بویت گـذرد
موی ِ تو اگـر نهان کند رویت را
تیر ِ نگـه از میان مویت گـذرد

آزاده دلا! اسیر ِ چـشمت شده‏ام
تشنه به نگـاه ِ سیر ِ چـشمت شده‏ام
من  قافله‏سالار ِ همین ‏دزدانم
من راهزن ِ مسیر ِ چـشمت شده‏ام

جز با دف و چـنگ باده‏نوشی نکنم
بر مستی ِ خویش پـرده‏پـوشی نکنم
باید بخری جانم و کامم بدهی
نقدا که به نسیه جان‏فروشی نکنم

ادامه دارد....