از زندگی چه میدانیم؟؟؟

دل من دیر زمانی ایست که می پندارد:

دوستی نیز گلی ایست مثل نیلوفر و ناز،ساقه ی ترد و ظریفی دارد.

بی گمان سنگ دل است آن که روا میدارد،

جان این ساقه ی نازک را دانسته بیازارد.

در زمینی که ضمیر من و توست،

از نخستین دیدار،هر سخن،هر رفتار،

دانه هایی ایست که می افشانیم.

برگ و بارایست که می رویانیم.

آب و خورشید و نسیمش (مهر)است.

گر بدان گونه که بایست به بار آید،

زندگی را به دل انگیز ترین چهره بیاراید.

آنچنان با تو در آمیزد این روح لطیف،

که تمنای وجودت همه او باشد و بس.

بی نیازت سازد،از همه چیز و همه کس.

زندگی گرمی دلهای بهم پیوسته ست.

تا در آن دوست نباشد همه در ها بسته ست.

در ضمیرت اگر این گل ندمیدست هنوز،

عطر جان پرور عشق

گر به صحرای نهادت نوزیدست هنوز،

دانه ها را باید از نو کاشت.

آب و خورشید و نسیمش را از مایه ی جان خرج می باید کرد.

رنج می باید برد،دوست می باید داشت!

با نگاهی که در آن شوق بر آرد فریاد.

با سلامی که در آن نور ببارد لبخند.

دست یکدیگر را

 بفشاریم به مهر

جام دلهامان را مالامال از یاری،غمخواری

بسپاریم به هم.

بسراییم به آواز بلند:

شادی روی تو! ای دیده به دیدار تو شاد

باغ جانت همه وقت از اثر صحبت دوست،

تازه

عطر افشان

 گل باران باد.

همتون و دوست دارم.برام دعا کنید.