راه من و تو

از در افشان ابر بهاری

شد دو جوی از یکی چشمه جاری

هردو آیینه رو هر دو روشن

هر دو جان آفرینان گلشن

از گذر گاه آن چشمه تا دشت

راهشان کمکم از هم جدا گشت

راه این یک گذشت از چمن زار

وآن دگر از میان لجن زار!

این حیات آفرین شد زپاکی

وآن سیه روی از گند ناکی!

هر یک از ما یکی زان دوجوییم!

ابتدا پاک جان، راه جوییم.

گر به گلشن درآیی ، بهشتیم.

ور به گلخن ، پلیدیم ، زشتیم!

اجتماعی اگر تابناک است،

حاصل نور جانهای پاک است.

از جوان بیگناهی چه خواهی

در جهانی به این دل سیاهی؟!