تقدیم به حسرت همیشگی ام

زیر خاکستر ذهنم باقیست. آتشی سرکش و سوزنده هنوز

یادگاریست زعشقی سوزان. که بود گرم و فروزنده هنوز

عشقی آنگونه که بنیان مرا. سوخت از ریشه و خاکستر کرد

غرق در حیرتم از اینکه چرا. مانده ام زنده هنوز؟!

گاه گاهی که دلم می گیرد. پیش خود میگویم:

آنکه جانم را سوخت. یاد می آرد از این زنده هنوز؟!

سخت جانی را بین که نمردم از هجر!!!

گر چه از فرط غرور اشکم از دیده نریخت

بعد تو لیک پس از اینهمه وقت

کس ندیده به لبم خنده هنوز

گفته بودند: که از دل برود (یار) چو از دیده برفت

روزها هست که از دیده ی من رفتی لیک

دلم از مهر تو آکنده هنوز.

بی قرار توام و در دل تنگم گله هاست

آه بی تاب شدن عادت کم حوصله هاست

مثل رخ مهتاب که افتاده در آب

در دلم هستی و بین من و تو فاصله هاست