مستی عشق (قسمت اول)
ببین با رفتنت قلبمو شکستی تو اون لحظه یکی دلو خواست
چیزی نگفتم: آخ دل خاکی که دزدیدن نداره تو این دیونه رو می خواستی
امتحان کنی دل عاشق که سنجیدن نداره یادته یه روز بهت گفتم:چشمت باشه قبله ی من؟
گفتی:چشم که پرستیدن نداره اگه دوست داری تو برو پیش همونی که از راه رسیده اونی که با اومدنش خنجر به قلب من زده ، خیلی وقته که دیگه ازت خبری ندارم این رو خوب می دونم
که دیگه رو دلت اثر ندارم انگار وقتی از سفر اومدی سلیقتم عوض شده روی جلد کتابام روی،
صفحه های دفترم فقط همین یه جمله رو نوشتم
هرکسی به جز خودت پر
ادامه دارد........
چشم من بیا منو ...
چشم من بیا منو یاری بکن گونه هام خشکیده شد کاریبکن غیر گریه مگه کاری میشه کرد کاری از ما نمیاد زاری بکن
هرچی دریا رو زمین داره خدا با تمام ابرای آسمونها کاشکی می داد
همرو به چشم من تا چشمام به حال من گریه کنن
قصه ی گذشته های خوبه من خیلی زود مثله یه خواب تموم شدن
حالا باید سر رو زانوهام بزارم تا قیامت اشک حسرت بریزم
دل هیچکس مثل من غم نداره مثله من غربت و ماتم نداره(واقعا دل هیچ کسی مثل من ...)
حالا که گریه دوای دردمه چرا چشمم اشکشو کم میاره
خورشید روشن ما رو دزدیدن زیر اون ابرای سنگین کشیدن
همه جا رنگ سیاه ماتمه فرصت موندمون خیلی کمه
سر نوشت چشماش کوره نمی بینه زخم خنجرش میمونه تو
سینه لب بسته ،سینه ی غرق به خون قصه ی موندن آدم همینه
اونکه رفته دیگه هیچ وقت نمیاد تا قیامت دل من گریه می خواد
چقد سخته ....
چقدر سخته آدم چیزهایی را که دوست داره از دست بده ،چقدر سخته وقتی که مجبوریمدوست داشتنی ها رو کنار بگذاریم و همه ما رو برای این کار تشویق می کنند خیلی سخته
است که انسان را مجبور به فراموش کردن دلبستگی ها می کنند و آن را منع می کنند
نمی دانم خیلی سخته که آدم عشقش رو فراموش کنه .
همیشه دوست داشتم یکی رو دوست داشتم اما این دوست داشتن رو ازم گرفتن نمی دونم
چرا و نمی دونم باید چی کار کرد باید ساخت بله چون ما مقصر هستیم پس باید بسازیم.
کشتن عشق یعنی آزادی محض
کشتن دوست یعنی آزادی حق
کشتن فضا یعنی دیوانگی محض
و کشتن تو یعنی دیوانگی حق
و این را بدان که اگر چیزی را در قلبت کشتی برای همیشه خواهد مرد!
زندگی
زندگی رسم خیشاوندی است،زندگی بال و پری دارد به وسعت مرگ.زندگی پرشی دارد ، اندازه عشق و زندگی چیزی نیست که از لب طاقچه عادت از یاد ما برود.
زندگی حس غریبی است که یک مرغ مهاجر داره.
زندگی سوت قطاری است که یک صذا در خواب پلی بپیچد.
زندگی ضرب زمین در ضربان قلب هاست.
زندگی گل به توان ابدیت .
زندگی هندسه ساده تکرار نفسهاست.
غمی خواهم که غمخوارم تو باشی
کشم بار امانت با دلی زار
دلی خواهم دل آزارم تو باشی
امانت دار اسرارم تو باشی
دلم خواست
تو تنهایی قلبم یک شب نقش تو افتادمثل این که خداوند تو و عشق رو به من داد
تو دل تنگی دونیا باهات عشق رو شناختم
با این واژه ای خوشبخت همه دنیا مو ساختم
همش کار دلم بود دلم خواست که فدات شم
دلم خواست که تو دنیا پریشون تو باشم
دلم خواست بشم عاشق دلم خواست
چی شد مستی چشمات چی شد بادی نوشم
دیگه بی تو یک رسوای پریشون شدی خونه به دوشم
هنوز عاشقو تنهای میی خونه نشینم
دیگه بی تو ی دیونمو دیونمو دیونه ترینم
سفر کردی از چشمام دوتا چشمه ای اشک بود
باهام مگه عهد نبستی عهدمو دیگه نشکن
نگام مونده براحت هنوزم که هنوز
آخ دوست داره این دل که بسوز که بسوز
تو رو اندازه شبهای مستی دوست دارم
تو را قد ملک هستی دوست دارم
برایم این پریشون حالی ها یعنی عبادت
تو رو جانا به حد بت پرستی دوست دارم
این شعر هم از هایده بود که عشق منه
ضمانت
کاش گفتار آدمیان را ضمانتی بود یا به دمبالش قول های نبودتا شاید عمری به تباهی کشیذه نمی شد و لحظه هایی به هیچ نمی رسید
کاش عقلی بود ملاک مرد و نامرد ی ، می شناخت و به یاوهای کودکانه ای
نامردان دل خوش نمی داشت
اما چه سود....
عمری به غفلت گرفتیم ساده بودیمو به سادگیمان خورسند دیگرانمان بردندو ،
دریدندو خوردند و اینک خسته دقایق مرگ با عقربه های شتابان
به شمارش نشسته ایم تا شاید مرگمان مرحمی باشد به زخمی که در دل داریم
همه ای نامردان خواسته و دانسته به چاه بی غیرتیمان کشیدند و در آروزها رو کور کردند
فریاد و دیگر هیچ...!
چرا که امید آن چنان تواناست
که پا بر سر یاس بتوان نهاد
فال حافظ
هرکس دیدمخواب که میدیدم
لحظه سختی
توی کتابم.
موقع گریه
تو فال حافظ
وقت دعاها
تنهای تنها اسمتو نوشتم:
انقدر اسمتو نوشتم تا رفت تو کوچه های سر نوشتم
ولی
اگر در خواب میدیدم غم روز جدای را
به دل هرگز نمی بستم خیال آشنایی را
بنام تک دلبر قلبم
ما می توانیم باهم باشیم و در درون هم ٫ بدون هم ولی به یاد هممی توانیم با عشق کلبه ای بسازیم به رنگ آبی زلال دریا.
می توانیم به میهمانی دوستیها و محبت ها دعوت شویم و خوش باشیم
می توانیم که یک رنگ باشم و از هرچی دو رنگی است دوری کنیم.
ما می توانیم ساده باشیم و می توانیم شکوفه باشیم و نشکفیم و
ابر باشیم اما نباریم
می توانیم به روی هم لبخند بزنیم و پلهای غصه رو پشت سر خود
خراب کنیم ما می توانیم به شرطی که بدانیم:
{ خواستن توانستن است}
کاش معشوق ز عاشق طلب جان می کرد
حتی خود تولد آغاز راه مرگهوقتی که دیگر نبود من به بودنش نیازمند شدم
وقتی که دیگر رفت من به انتظار آمدنش نشستم
وقتی که دیگر نمی توانست مرا دوست بدارد
من او را دوست داشتم
وقتی که او تمام کرد من شروع کردم
وقتی که او تمام شد من آغاز شدم
و چه سخت است تنها متولد شدن
مثل تنها زندگی کردن
مثل تنها مردن.
غم یار
ای مرحم دل زار من غم دلم را فقط به تو می گویم که دل دار منی؟
چون در غم و شادی من تو یار منی؟
وجز گل روی تو یاری را در دو جهان ندارم به چه
کسی گویم که تو سر چشمه آزار منی؟
من به جز تو به درد دل کسی روی نیاورم چون تو یار و مدد کار منی؟
من بهشت نمی خواهم تو بهشت دنیای منی؟
عاشقم و سوخته دل که تو طبیب و دلدار منی؟
ای محبوب من به عشق تو تشنه ام و به یاد تو دچار؟
چه مرا بپذیری چه نپذیری در قلعه غم تو پایدارم؟
چون به حق که توی مراد دل خانه من.