قصه تلخ

فقط اومد بگم شاید دیگه هیچ وقت فرصت نشه که اینجا بنویسم

این وبلاگ بهتر بگم این کلبه تنهایی های منه که تمام حرف هام و احساسم توشه

اره اون رفت ولی بدونه این که من رو بشناسه

فقط بخاطر دروغ هایی که بهش گفتن برا این که ما رو از هم بگیرن

می دونید چه آرزویی برام کرد بعد از ۵ سال برام آرزو کرد

که انقدر تنها بشم که تو تنهایی بمیرم

کاش می دونست که تمام حرف هایی که زدن بهش دروغ بود دروغی محض

این شعر رو خودم گفتم از من به یادگار داشته باشید

آهای آدم های نا مهربون دلم دیگه پر از دست تون

تو این عالم بی کسی زخم زبون ها شنیدم ازتون

تو شر گذشت من نبود جز غم و دل شکستگی

عمری گذشته از تنم هنوز نرفته خستگی