سوختیم و باختیم

ای سر کشیده از صدف سالهای پیش.ای باز گشته از سفر خاطرات دور.

آن روزهای خوب.تو آفتاب بودی بخشنده.پاک.گرم.

من مرغ صبح بودم مست و ترانه گو.اما در آن غروب که از هم جدا شدیم.

شب را شناختیم.در جلگه ی غریب و غم آلود سر نوشت.

زیر سم سمندگریزان ماه و سال.چون باد تاختیم.

در شعله ی بلند شفق ها.غمگین گداختیم.

جز یاد آن نگاه و تبسم.مانند موج ریخت به هم هر چه ساختیم.

ما پاک سوختیم.

ما پاک باختیم.

با آتش نهفته به دلهای بی گناه

تا جاودان صبور!