تمام دنیایم

در صبح  آشنایی شیرین مان ترا،گفتم که مرد عشق نئی،باورت نبود،

در این غروب تلخ جدایی هنوز هم،

 می خواهمت چو روز نخستین ولی چه سود!

می خواستی به خاطر سوگند های خویش،در بزم عشق بر سر من جام نشکنی،

می خواستی به پاس صفای سرشک من،

اینگونه دل شکسته به خاکم نیفکنی.

پنداشتی که کوره ی سوزان عشق من،دور از نگاه گرم تو خاموش می شود؟

پنداشتی که یاد تو این یاد دلنواز،در تنگنای سینه فراموش می شود؟

تو رفته ای که بی من تنها سفر کنی،

من مانده ام که بی تو شبها سحر کنم.

تو رفته ای که عشق من از سر به در کنی،

من مانده ام که عشق تو را تاج سر کنم.

روزی که پیک مرگ مرا می برد به گور،من شب چراغ عشق تو را نیز می برم،

عشق تو،نور عشق تو،عشق بزگ تواست،

خورشید جاودانی دنیای دیگرم.