نه کوه عشق. نه موج التماس.نه سیل اشک.

نمی دونم چرا ایندفه هر کاری میکنم نمی تونم هیچی بنویسم

نمی دونم چرا با هیچ کلمه ای نمی تونم از دردم حرف بزنم

توی دلم یه غصه ی خیلی بزرگ.خیلی خیلی بزرگ.

خیلی سخته یکی رو با تمام وجودت دوست داشته باشی

و بدونی اون هم تو رو همون قدر دوست داره ولی مجبور باشی

یعنی مجبورت بکنن که ازش دل بکنی و

کاری کنی که اون هم از تو دل بکنه

خیلی سخته که بخوای کسی رو که عاشقشی بشکنی

خیلی سخته که التماسشو ببینی

خیلی سخته که باعث اشک ریختن اون باشی

خیلی سخته که مجبور باشی به عشقت بگی دوستش نداری

خیلی سخته که به این فکر کنی که گل آرزوهات رو

باید تو باغچه ی یکی دیگه ببینی و هزار بارتو خودت بشکنی

واون وقت آروم زیر لب بهش بگی:

(گل من باغچه ی نو مبارک) 

آرزوهامون رو یادداشت کنیم و اونها رو یکی یکی از خدا بخوایم

باید مطمئن باشیم که خدا یادش نمیره.این ماییم که یادمون میره

چیزی که امروز داریم آرزوی دیروزمون بوده.