خیلی وقته که مردم

دیگه من آخر خطم اینجا برگشتن نداره

حتی گریه شبونت من رو پیشت نمیاره

دیگه من آخر خطم وقت پر کشیدن اینجاس

جام اجباری من بود وقت سر کشیدن اینجاس

توی این اتاق خاکی خاطراتم رو می بوسم

نمی خواد بیای سراغم اگه باشی ام می پوسم

دیگه دیدنت محاله مورچه ها چشامو خوردن

قلبم رو بهت نمیدم آخه موشا اونو بوردن

فکر می کردم خیلی ساده همه دنیا رو حریفم

حالا کرما لونه کردن توی سینه نحیفم

می سوزه تنم همیشه از یک حرمی که عذابه

می دونم وقتی که نیستم باز داره خورشید می تابه