ناله ی جدایی

نیمه شب در پرتو کمرنگ ماه

از نظر های ابر ده پنهان

بی خبر آهسته چون باد سحر

سوی خرمن شد دختر دهقان

تا افکند شاید چشمی بر چشم یارش

تا بنشیند یکدم چون سایه در کنارش

آن طرف بنشسته در انتظارش

عاشق زاری با چشم گریان

قصه ها از حال او دختر شنید

در سکوت شب ـ از نی چوپان

چون باد صبحگاهی نرم و سبک شد

چون آب چشمه ساران تا پیش او روان شد

...

پی در پی از گونه ی گلگون او

بوسه ها می زد با لب خندان

این منم در پیش تو دیگر چرا

روز و شب هستی ـ بهر من نالان

گفتا ز نی شنیدم چون ناله ی جدایی

گفتم خدا نکرده شاید دگر نیایی