شب و هوس

در انتظار خوابم و صد افسوس 

 خوابم به چشم باز نمیاید
 اندوهگین و غمزده می گویم
شاید ز روی ناز نمی اید
 چون سایه گشته خواب و نمی افتد
 در دامهای روشن چشمانم
 می خواند آن نهفته نامعلوم
 در ضربه های نبض پریشانم
 مغروق این جوانی معصوم
 مغروق لحظه های فراموشی
مغروق این سلام نوازشبار
در بوسه و نگاه و همآغوشی
     می خواهمش در این شب تنهایی
                           با دیدگان گمشده در دیدار                          با درد ‚ درد سکت زیبایی
سرشار ‚ از تمامی خود سرشار
       می خواهمش که بفشردم بر خویش
 بر خویش بفشرد من شیدا را
بر هستیم به پیچد ‚ پیچد سخت
 آن بازوان گرم و توانا را
در لا بلای گردن و موهایم
 گردش کند نسیم نفسهایش
 نوشد بنوشد که بپیوندم
با رود تلخ خویش به دریایش
وحشی و داغ و پر عطش و لرزان
          چون شعله های سرکش بازیگر
                   در گیردم ‚ به همهمه ی در گیرد
 خاکسترم بماند در بستر
در آسمان روشن چشمانش
بینم ستاره های تمنا را
 در بوسه های پر شررش جویم
لذات آتشین هوسها را
می خواهمش دریغا ‚ می خواهم
می خواهمش به تیره به تنهایی
می خوانمش به گریه به بی تابی 

می خوانمش به صبر ‚ شکیبایی
 لب تشنه می دود نگهم هر دم
ژدر حفره های شب ‚ شب بی پایان
ژژاو آن پرنده شاید می گرید
ژبر بام یک ستاره سرگردان

قصه

یکی بود و یکی نبود                                     تو این جهان پر دروغ

بجز تو و بجز خدا                                           تو زندگیم هیچکی نبود

بدون تو منی نبود                                          که واسه تو فدا بشه

نبود کسی که مثل تو                                     لیلی قصه ها بشه

بدون تو نه قصه بود                                         نه من نه زندگی نه عشق

بدون تو نبود کسی                                         عاشق و پاکیزه سرشت

اما بدون من نفس                                           بازم می موند تو سینه ها

نه دیگه گم می شد کسی                                   تو پیچ و تاب جاده ها

قصه ما تموم شده

خیال نکن با رفتنت دنیا به آخر میرسه
من که برم برای تو ی عشق بهتر میرسه
نگو که با رفتن من دنیا برات قفس میشه
بدون یکی میاد باهات دوباره همنفس میشه
میخوام برم اشکی نریز قصه ما تموم شده
می خوام برم خوب میدونی که دیگه طاقت ندارم 

 

باور کن

آنچه تمام می شود هیچگاه نبوده است 

 دگر سراغت را از هیچ کس 

 و 

 هیچ چیز نخواهم گرفت  باور کن 

 

خاطرات یواشکی

باز در چهره خاموش خیال
                     خنده زد چشم گناه آموزت
                                       باز من ماندم و در غربت دل
                                                       حسرت بوسه هستی سوزت
باز من ماندم و یک مشت هوس
                      باز من ماندم و یک مشت امید
                                           یاد آن پرتو سوزنده عشق
                                                       که ز چشمت به دل من تابید
باز در خلوت من دست خیال
                    صورت شاد ترا نقش نمود
                                 بر لبانت هوس مستی ریخت
                                             در نگاهت عطش طوفان بود
یاد آن شب که ترا دیدم و گفت
                       دل من با دلت افسانه عشق
                                      چشم من دید در آن چشم سیاه
                                                          نگهی تشنه و دیوانه عشق
یاد آن بوسه که هنگام وداع
                    بر لبم شعله حسرت افروخت
                                  یاد آن خنده بیرنگ و خموش
                                                  که سراپای وجودم را سوخت
رفتی و در دل من ماند به جای
                     عشقی آلوده به نومیدی و درد
                                       نگهی گمشده در پرده اشک
                                                    حسرتی یخ زده در خنده سرد

آه اگر باز بسویم ایی
            دیگر از کف ندهم آسانت
                            ترسم این شعله سوزنده عشق
                                                      آخر آتش فکند بر جانت

فانوس نفسهای من (یواشکی)

بی تو از آخر قصه هام میترسم ، باور کن هنوزم میشه به پاکی  قصه های مادر بزرگ هجرت کرد ، تو بخوای هنوزم میشه به کوچه ی پاک  پروانه ها برگشت ، بارون که بباره همون کوچه ی کوتاه بی کبوتر کفاف تکامل تمام حسرت و دوری از عشق رو میده ، بیا ، بیا ولحظه ای کناره فانوس نفسهای من آروم بگیر ، بیا و امشب رو بی واسته ی سکسه های گریه کنارم باش ، مگه چی میشه یک بار بی پوشش پرده ی بارون تماشات کنم ، چی میشه !!!!

فصل بارونی

فصل بارونی بیشه رنگ چشماته همیشه

حس تازه بودن من بی نگاه تو نمیشه

اگه دیروز اگه فردا اگه با هم اگه تنها

با توام خود خود تو اگه حتی توی رویا

نه می افتم به پای تو نه میمیری برای من

همیشه رد پات پیداست کنار رد پای من

کاش دوباره بودن من رنگ بودن تو باشه

که در بسته ی قلبم باز با دستای تو واشه باز با دستای تو واشه

تو مثل شبای مهتابی و بارونی

وقتی که نباشی دلگیرم و می دونی

حرفای دلم را با اشک تو می گفتم

بارون که می باره باز یاد تو می افتم

از غم من و غم تو تب من و تب تو همه بی خبرن

از دل من و دل تو شب من و شب تو همه بی خبرن

عطش جاودان آتش ها

امشب از آسمان دیده ی تو  
 روی شعرم ستاره می بارد  در زمستان دشت کاغذها 
 پنجه هایم جرقه می کارد 
 شعر دیوانه ی تب آلودم
شرمگین از شیار خواهشها 
 پیکرش را دو باره می سوزد 
 عطش جاودان آتش ها 
 آری آغاز دوست داشتن است
 گرچه پایان راه ناپیداست 
 من به پایان دگر نیندیشم

که همین دوست داشتن زیباست

از سیاهی چرا هراسیدن
 شب پر از قطره های الماس است 
 آنچه از شب به جای می ماند 
 عطر سکر آور گل یاس است 
 آه بگذار گم شوم در تو 
 کس نیابد دگر نشانه ی من
 روح سوزان و آه مرطوبت
 بوزد بر تن ترانه من 
 آه بگذار زین دریچه باز  خفته بر بال گرم رویاها 
 همره روزها سفر گیرم 
 بگریزم ز مرز دنیاها
 دانی از زندگی چه می خواهم  من تو باشم .. تو .. پای تا سر تو 
 زندگی گر هزار باره بود 
 بار دیگر تو .. بار دیگر تو
 آنچه در من نهفته دریایی ست
 کی توان نهفتنم باشد 
 با تو زین سهمگین توفان 
 کاش یارای گفتنم باشد  بس که لبریزم از تو می خواهم 
 بروم در میان صحراها 
 سر بسایم به سنگ کوهستان  تن بکوبم به موج دریاها 
 بس که لبریزم از تو می خواهم
 چون غباری ز خود فرو ریزم 
 زیر پای تو سر نهم آرام 
 به سبک سایه به تو آویزم 
 آری آغاز دوست داشتن است  گرچه پایان راه نا پیداست
من به پایان دگر نیندیشم
که همین دوست داشتن زیباست

سال نو مبارک

   

تولدکم مبارک

اولش همه شکل هم هستیم
کوچولو و کچل
حتی صداهامون هم شبیه به همدیگه است
با اولین گریه بازی شروع میشه
هی بزرگ می شیم
بزرگ و بزرگتر
اونقدر بزرگ که یادمون میره
یه روز کوچولو بودیم
دیگه هیچ چیزیمون شبیه به هم نیست
حتی صداهامون
گاهی با هم می خندیمگاهی به هم !اینجا دیگه بازی به نیمه رسیده
واسه بردن بازی
روی نیمه ی دوم نمی شه خیلی حساب کرد
گاهی باید برای بردن بازی
بین دو نیمه
دوباره متولد شد!

یک سال دیگه گذشت
یکی میگه یک سال دیگه بیهوده گذشت
یکی میگه یک سال بزرگتر شدم
یکی میگه یک سال پیرتر شدم
یکی میگه یک سال دیگه تجربه کسب کردم
یکی میگه یک سال به مرگ نزدیک تر شدم
یکی هم اصلا براش مهم نیست و هیچی نمیگه.

منم یک سال بزرگتر شدم ... یکسالی که نمی دونم توش واقعا تونستم « بزرگ » بشم یا نه ؟ ... تونستم با مشکلات خودم کنار بیام ؟ ... تونستم همونی باشم که هستم ؟ ... تونستم بعضی از عیب هام رو برطرف کنم ؟ ... تونستم کسی رو نرنجونم ؟ ... تونستم دل کسی رو شاد کنم ؟ ...
نمی دونم ... باید فکر کنم ... شاید اونجوری که می خواستم باشم نبودم....ولی یکسال بزرگتر شدم...اونم خیلی سریع

 

 

 

جشن چشماتو گرفتم تو حضور سبز رویا آسمون غرق نگاهت

خونمون لبریز دریا جشن چشماتو گرفتم تو شب شادی یک ساز

زندگی مدیون چشمات خاطره سرشار پرواز جشنتو وقتی سرودم

پیش من فقط تو بودی اما آخرای شعرم رفتی و دیگه ... نموندی

به این تنهایی دل بستم

دلم برات تنگ شده.....اما من...من میتونم این دوری رو تحمل کنم... به فاصله ها
فکر نمیکنم ...... میدونی چرا؟؟ آخه... جای نگاهت رو نگاهم مونده.....هنوز
عطر دستات رو از دستام میتونم استشمام کنم....رد احساست روی دلم جا مونده
... میتونم تپشهای قلبت رو بشمارم...........چشمای بیقرارت هنوزم دارن
باهام حرف میزنن.......حالا چطور بگم تنهام؟؟چطور بگم تو نیستی؟؟چطور بگم
با من نیستی؟؟آره!خودت میدونی....میدونی که همیشه با منی....میدونی که
تو،توی لحظه لحظه های من جاری هستی....آخه...تو،توی قلب منی...آره!تو قلب
من....برای همینه که همیشه با منی...برای همینه که حتی یه لحظه هم ازم دور
نیستی...برای همینه که میتونم دوریت رو تحمل کنم...آخه هر وقت دلم برات
تنگ میشه...هر وقت حس میکنم دیگه طاقت ندارم....دیگه نمیتونم تحمل
کنم...دستامو میذارم رو صورتم و یه نفس عمیق میکشم....دستامو که بو میکنم
مست میشم...مست از عطرت. صدای مهربونت رو میشنوم ...و آخر همهء
اینها...به یه چیز میرسم.....به عشق و به تو.....آره...به تو....اونوقت
دلتنگیم بر طرف میشه...اونوقت تو رو نزدیکتر از همیشه حس میکنم....اونوقت
دیگه تنها نیستم
حالا من این تنهایی رو خیلی خیلی دوسش دارم.. به این
تنهایی دل بستم...حالا میدونم که این تنهایی خالی نیست...پر از یاد عشقه..
پر از اشکهای گرم عاشقونه