اسیر چشمانت....

من آن رنجیده خاطر اسیر چشم یار بی وفایم
 من آن رفته از یاد در این دونیای بی عشق و وفایم
من آن گمگشته در ظلمت شبهای سیاه و تارم
 من آن خسته دل در فکر رهایی از زندانم
من آن اسیر چشمان سیاه نا مهربانم
 من آن دیوانه در شهر و دیار عاقلانم
من آن سکوت مرگبار در کنار هزاران فریادم

دعای شبانه...

شبی بی حوصله رفتی دعا کردم که بر گردی

خدا را تا سحرآن شب صدا کردم که بر گردی
کنار پیچک خاموش و زرد با غچه ماندم

تمام لحظه هایم را فنا کردم که بر گردی
من از آواز پاییزی شدم ،دیگر می دانم

چه بیهوده دلم را مبتلا کردم که برگردی

---

۲تا خبر
۱:به داداشم امید هکر سر بزنید چون سایتش راه اندازی شد
۲:دوستانی که می خوان لینک شون تو وبلاگ باشه بهم خبر بدن

آخرین حرف

غرورم را شکستی
سکوتم را شکستی
مرا در انتظاری تلخ سو زاندی
پرستوهای عاشق را تو تر ساندی
تمنای دلم را در غروبی سرخ رد کردی
و نامت را بر تخته سنگی حک کردم
تو دستان غریبم را رها کردی
قناری را میان دود گم کردی
تو را با کوله باری غم وداع کردم
و با چشمان گرانم دعا کردم
ولی تو غافل از قلب پاکم
مرا با آخرین حرفت
شکستی و خران کردی

مرز احساس

تو دنیای منی بی انتها و ساکت و سرشار
و من تنها در این دنیای دور از غصه مهمانم
تو مثل مرز احساس قشنگ و دور و نامعلوم
و من در حسرت دیدار چشمانت رو به پایانم
تو مثل مرهمی بر بال بی جان کبوترها
و من هم یک پرنده تشنه بارانم
بمان امشب کنار لحظه های بی قرار من
ببین با تو چه رویایی است رنگ شوق چشمانم

---

دوستان ۲ تا خبر
۱:من با بچه های ۴۰ چراغ مینویسم به اسم میتی کمان
۲:یک وبلاگ گروهی هم هست که به اسم عهد جدید اوجا رو هم ۸ نفره مینویسیم

رباعی نامه (قسمت سوم)

در کوره?رهی که پـیش ِ رویم باشد
جز عشق ِ تو کو که چـاره?جویم باشد؟
در آخر ِ راه ِ من تباهی است اگـر...
کفبین ِ پـیاله پـیشگـویم باشد

در ماذنه?ی ِ عشق ... صلا می?دادند
با رنگ ِ تو عشق را جلا می?دادند
رفتم که ببینم چـه خبر هست آنجا
دیدم که مصیبت و بلا می?دادند

آنجا که تویی ... بهار و باران باشد
شادی ِ دل ِ تمام ِ یاران باشد
من ... بوته?ی ِ خشک ِ تشنه?ی ِ غمگـینم
چـشمم نگـران ِ چـشمه?ساران باشد

چـون باد به باغها دوانم کردی
چـون آب به جویها روانم کردی
چـون پـیر شدم برای ِ تکرار شدن
با بوسه?ای از لبت جوانم کردی

با آنکه از این عشق ِ تو خستم دل ِ خویش
ولله که ندانم به که بستم دل ِ خویش
باید که مجازات شوم باقی ِ عمر
کز بین ِ دل و جام شکستم دل ِ خویش

با آنکه بسان ِ شعله داغم شب و روز
بی روی ِ تو بی چـشم وچـراغم شب و روز
باران ِ نوازش ِ نگـاه ِ تو کجاست؟
خشکیده?ترین درخت ِ باغم شب و روز

ای آیه?ی ِ عاشقانه ! تفسیر ِ تو چـیست؟
جز آتش و جز زبانه تاثیر ِ تو چـیست؟
جانی که چـو قاصدک برت می?آمد
تو... سوخته?ای . نگـو که تقصیر ِ تو چـیست؟

باری ... گـنهِ تو دل شکستن باشد
یا رشته?ی ِ مهر را گـسستن باشد
زان دام که دل فکند رَستن باشد
دیوانه?ی ِ خود به بند بستن باشد

چـشمم بنگـر تو ... گـله می?بارد از او
در خانه?ی ِ دل زلزله می?بارد از او
بگـریزم از آن زلف ِ تو زیرا که اگـر
زنجیر شود سلسله می?بارد از او

از بار ِ غمت ببین شکستم یا نه؟
وز جام ِ ستایش تو مستم یا نه؟
در من بنگـر خوب تماشایم کن
من لایق و در خور ِ تو هستم یا نه؟

ای بغض ِ شکسته ! ناله را معنی کن
ای ژاله?ی ِ اشک ! لاله را معنی کن
از بحر ِ معانی گـهری بیرون آر
چـون تشنه?دلان ... پـیاله را معنی کن

در حسرت ِ تو اشک ِ روانم چـه شود؟
و ز داغ ِ غمت آتش ِ جانم چـه شود؟
امروز که بودی دل ِ من تاب نداشت
فردا که تو می روی ندانم چـه شود

من بی غم ِ دوست ... شاد نتوانم زیست
تا سر ندهم به باد ... نتوانم زیست
سلطان ِ ازل که لحظه?ای جان ِ مرا
دور از تن ِ تو نهاد ... نتوانم زیست

باید که غمت به جام ِ جانم ریزد
وز شعله?ی ِ عشق در دهانم ریزد
این ساقی ِ جام ِ هستی از روی ِ زمین
باید که شبی بر آسمانم ریزد

بازآی و درختِ بی?بهارم بشکن
هر شاخه بر اوست برگ و بارم بشکن
بازآی و به هر روش که خود می?دانی
از چـشم ِ خماریت خمارم بشکن

هر دل که بهانه?ی ِ هوای ِ تو گـرفت
آهنگ ِ سرود ِ خوش?نوای ِ تو گـرفت
از ناز ِ طبیب بی نیازش کردی
آن لحظه که درد ِ بیدوای ِ تو گـرفت

رباعی نامه(قسمت دوم)

عشق است تمام ِ آنچـه هستم امروز
عذرم بپـذیر ، مست ِ مستم امروز
هر توبه دلم کرد شکستم امروز
من کافر ِ معشوقه پـرستم امروز

ای کاش که جان ِ من کلیسا می?شد
چشمان ِ لطیف ِ تو هم عیسی می?شد
چـنگ ِ دل من خموش می شد , آنگـاه
دستان ِ ظریف ِ تو نکیسا می?شد

یک قطره?ی ِ باده در دهن بس باشد
دیدار ِ رخت برای ِ من بس باشد
بوس ِ لبت آرزوی ِ جاوید ِ من است
در وصف ِ لبت همین سخن بس باشد

دارم دل ِ پـر تاب و تب از باده?ی ِ عشق
لغزیده سرودی به لب از باده?ی ِ عشق
امشب دو پـیاله مانده تا صبح ِ سپـید
خواهم گـرهی زد به شب از باده?ی ِ عشق

دیدار رخ ِ تو بی?ثباتم می?کرد
یک حرکت ِ زلف کیش و ماتم می?کرد
با چـشم ِ تو مشکل ِ دلم می?گـفتم
باری سربار ِ مشکلاتم می?کرد

در روی ِ تو بنگـریم و فالی بزنیم
شاهی به رخ ِ خوش خط و خالی بزنیم
در دام ِ کمندت سر و دستی شکنیم
بر بام ِ بلندت پـر و بالی بزنیم

یک روز ز خویش بی?خبر خواهم شد
زین عالم غم?گـرفته بر خواهم شد
شیرینی ِ عشق می?چـشم آن لحظه
کز شور ِ تو آدمی دگـر خواهم شد

از هفت فلک به اختری می?سازم
وز میکده?ها به ساغری می?سازم
گـر ذره?ای از دل ِ مرا پـس بدهی
با عشق ِ نگـار ِ دیگـری می?سازم

از تو دل ِ خویش می?ستانم روزی
در سینه دوباره می?نشانم روزی
چـون پـیش ِ تو می?آید و جان از پـی ِ او
بر خاک ِ ره ِ تو می?کشانم روزی

ای دوست ! بیا تا بگـدازیم شبی
دارایی ِ خویش را ببازیم شبی
بر مرکب ِ تند ِ باده زین بگـذاریم
بر حادثه?ی ِ شعله بتازیم شبی

ای پـاکتر از عشق ! دمی با من باش
گـاهی به هوای کرمی با من باش
دانم که تو عشاق ِ فراوان داری
ایشان ببر از یاد و کمی با من باش

هر نقشه کشیدم تو بر آبش کردی
هر آب چـشیدم تو سرابش کردی
لرزید دلم غرق ِ شرابش کردی
من ساخته بودم تو خرابش کردی

در جام ِ دلم ... هوس ... خودت ریخته?ای
گـل بر سر ِخاک و خس خودت ریخته?ای
در سینه?ی ِ تنگـم از هواهای ِ غمت
هر صبحدمی نفس خودت ریخته?ای

ای راحت ِ جانم ! به چـه می?اندیشی؟
ای جان ِ جهانم ! به چـه می?اندیشی؟
باور نکنم ز عشق ِ من بی?خبری
ای بسته دهانم ! به چـه می?اندیشی؟

دیوانه?ی ِ رنگ و بوی چـشمان ِ توام
مخمور ِ می ِ سبوی ِ چـشمان ِ توام
هر جا نگـرم هنوز بینم که در آن
زندان ِ هزار?توی ِ چـشمان ِ توام

خندید که : کاش گـریه?های ِ تو نبود
زندانی ِ من دل ِ رهای ِ تو نبود
آن هدیه?ی ِ تو ... رسید و دیدم که در آن
غیر از دل و جان ِ بی?بهای ِ تو نبود

                                                                            ادامه دارد......

رباعی نامه (قشمت اول)

خواهم که به راز ِ دل ِ من گـوش کنی
حیف است دگـر مرا فراموش کنی
این شعر که تلخکامیم شرح دهد
شیرین شده است تا تواش نوش کنی

چندی‏ست ستاره می‏شمارم شب و روز
نقش ِ تو به سینه می‏نگـارم شب و روز
غمگـینم از اینکه یادی از من نکنی
شادم که تو را به یاد دارم شب و روز

دلسوخته‏ی ِ آتش ِ عشقم شاید
مدهوش ِ می ِ بیغش ِ عشقم شاید
من بیخبر ِ غوطه‏ور ِ امواج ِ
دریای ِ غم ِ دلکش ِ عشقم شاید

خواهی که ببینی آن که دلدار ِ من است
محبوب و عزیز و دلبر و یار ِ من است
یک آینه در مقابل ِخویش گـذار
بنگـر به همان که عشق ِ او کار ِ من است!

عاشق به توام ولی لبم دوخته است
دیگـر دلم از مهر ِ تو افروخته است
باشد ... باشد ...  ولی از آن غمگـینم
کان مهر ِ تو نیز در دلم سوخته است

امروز غرور از غم ِ عشقت دارم
دنیای ِ سرور از غم ِ عشقت دارم
سوگـند به عشق ...این غم از من مستان
شیدایی و شور از غم ِ عشقت دارم

گـر دایره‏ی ِ لغت کلامی باشد
آن ... بر تو لطیفتر سلامی باشد
هر لحظه که بشکنند جام ِ می ِ عشق
در میکده‏ی ِ تو باز جامی باشد

در غنچـه عبور ِ تو طراوت می‏ریخت
در خنده حضور ِ تو حلاوت می ریخت
پـیغمبر ِ لبهای ِ تو در آیه‏ی ِ عشق
زیبایی ِ لحظه‏ی ِ تلاوت می ریخت

در لهجه‏ی ِ تو کلام شیرین می‏شد
با نوش ِ لب ِ تو جام شیرین می‏شد
یک لحظه اگـر که همزبانت بودم
احساس ِ زبان و کام شیرین می‏شد

گـفتم غزلی ... زلف ِ تو تابش می‏داد
می خواندیش و لب ِ تو آبش می‏داد
یک طرح ِ پـریشان ِ سراسیمه هنوز...
چـشمان ِ تو هم رنگ و لعابش می‏داد
‏
ابیات ِ سرود ِ من تو را می‏خواهند
ذرات ِ وجود ِ من تو را می‏خواهند
این یاخته‏های ِ تن ِ من ... وقت ِ نماز
در ذکر ِ سجود ِ من تو را می‏خواهند

من دستخوش ِ باد ِ فنای ِ عشقم
دلشادم از این که آشنای ِ عشقم
گـویند بخوان نماز... باشد... اما
در سجده پـر از حمد و ثنای ِ عشقم

عشق ِ تو خدا در گـل و خاکم زده است
شادم که غمت بر دل ِ پـاکم زده است
چـشم ِ تو خدنگـی زد و مژگـان ِ تو نیز
دانست که با قصد ِ هلاکم زده است

صد‏ تکه دل از ترنج ِ گـیسوی ِ تو باد
صد سکه‏ی ِ جان به گـنج ِ گـیسوی ِ تو باد
یک دکه‏ی ِ شعر ِ ناب را هم رونق
از شاعر ِ نکته‏سنج ِ گـیسوی ِ تو باد

باران شوم و ببارم اینگـونه تو را
در کار ِ وفا بیارم اینگـونه تو را
ترسم که بمیرم و ندانم هرگـز
کز بهر ِ چـه دوست دارم اینگـونه تو را

تو گـریه‏ی ِ بی بهانه می‏داری دوست
تو شعله‏ی ِ بی زبانه می‏داری دوست
گـویم که چـرا فقط به خوابم آیی؟
مهتاب شدن شبانه می‏داری دوست

این گـریه‏ی ِ هرشبانه را می‏خواهم
این حسرت ِ جاودانه را می‏خواهم
لرزید سراپـای ِ وجودم در عشق
این لرزش ِ عاشقانه را می‏خواهم

در چـشمم اگـر خیال ِ رویت گـذرد
عطری ز مشام همچـو بویت گـذرد
موی ِ تو اگـر نهان کند رویت را
تیر ِ نگـه از میان مویت گـذرد

آزاده دلا! اسیر ِ چـشمت شده‏ام
تشنه به نگـاه ِ سیر ِ چـشمت شده‏ام
من  قافله‏سالار ِ همین ‏دزدانم
من راهزن ِ مسیر ِ چـشمت شده‏ام

جز با دف و چـنگ باده‏نوشی نکنم
بر مستی ِ خویش پـرده‏پـوشی نکنم
باید بخری جانم و کامم بدهی
نقدا که به نسیه جان‏فروشی نکنم

ادامه دارد.... 

خـــــــــــــــــط مــــــــــــــوازی

اگه با تموم این خاطره ها
تو همین دفتر عشق جام بیزاری بعد اون دیگه نه من مال من
نه تو تکیه گاه این شکستگی
بیا عاشق بمونیم کنار هم
نگو از این نرسیدن خسته ام
نگو از این نرسیدن خسته ام ما به هم نمی رسیم آخر بازی همینه
آخر عشق دوتا خط موازی همینه
ما به هم نمی رسیم
من و تو مثل دو تا خط موازی می مونیم
که توی دفتر عشق اسیر شدیم
نرسیدیم به هم آخر شب
تو همون دفتر کهنه پیر شدیم
با هم و کنار هم روز ها گذشت
دستای من نرسیده به دست تو
می دونم که ما به هم نمی رسیم
اگه با شکست من شکست تو
اگه من بشکنم،تو بی خیال
بگذری و تنهام بذاری

یادگاری از یه عشق پاک تقدیم به هر کی دلش شیداییه

همه به آدم زل می زنند و با قیافه حق به جانب می گن :خودت خواستی.
آخه من چه جوری بهشون بگم :که من مقصر نبودم ،آفتاب مقصر بودورنگ آسمون مقصر بود و گنجشکها مقصر بودند .
من چه جوری بهشون بفهمونم که اون روز یه روزی بود و نسیم یه جوری می وزید که جز عاشق شدن هیچ کار دیگه نمی شد کرد؟
می دونید از کدوم روزا بود؟از اون روز ها که همه چیز آفتابی و روشنه .از اون روزها که صد سال بعد هم که یادش می افتی ، همه رنگها رو به وضوح به خاطر میاری.
ولی ،خوب حالا که چی ؟ به خاطر اون یه روز که نمی تونم هزار تا روز آفتابی دیگه رو خراب کنم.نمی تونم که چشماموببندم و نبینم که باز هوا اونجوری میشه ، باز آسمون اون رنگی میشه ،باز گنجشکها می خونند.
حتی اگه چشمامو ببندم هم فایده نداره.چون اون نسیمه ، باز دوباره ، داره تو هوا موج می زنه ، می یاد ، محکم می خوره به صورتم ودلم رو هری می ریزونه پایین.
از من که انتظار ندارین ، ندیده بگیرمش؟
از من که انتظار ندارین ،لبخند نزنم؟
از من که انتظار ندارین ،دوستش نداشته باشم ؟

مطهر

سلام دوستان
یکی از بهترین دوستانم ازم خواست که این شعر رو براش بزارم
من هم متن کامل شعری که ایمیل کرده بود رو گذاشتم.

موجی به سخره زدو پرنده پر زد
وقتی با من حرف سفر زد
رو خاک خیس ساحل کشیدم
نقشه یک دل آخرین یادگاری
با گریه گفتم:آخر من رو بی یا رو یاور
من رو به دسته کی می سپاری؟
پشت یک ابر سیاه نمی شه خورشید رو دید
در مهالوده شب به آخر جاده رسید
نمی دونم معنی دلبستن رو در اوج باور
نمی دونی چه سخته شب رو تا سحر گریه کردن

سفر ی شعر سفر ی قصهً
سفر رهایی از مرز قوصهً
سفر عبور از مرز تکرار
هر جای تازه دونیای داره
با من سفر کم دریا به دریا
ساحل به ساحل تا اون رویا
پرنده ی باش با بال پرواز
پر کن فضا را با شعر و آواز
کاشکی تو باشی همسفر من
تا بی نهایت بال و پر من
سفر همیشه همسفر می خواد
دل کندن از غم بال و پر می خواد

«اونی که همیشه فدایی تو»